Η Δ΄ Σταυροφορία και η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Δυτικούς. Οι λόγοι για την παρακμή της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας.

Η Δ' Σταυροφορία θεωρείται ως μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές του κόσμου. Ιδιαίτερα για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία οι συνέπειες ήταν τεράστιες, καθώς η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Φράγκων. Τι οδήγησε στην παρακμή της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας του τότε κόσμου; 

Το χρονικό της καταστροφής

Το 1195, όταν ο Αλέξιος Γ΄ εκθρόνισε και τύφλωσε τον αδερφό του, Ισαάκιο Β΄, φυλάκισε μαζί με τον έκπτωτο μονάρχη και τον γιο του, τον νεαρό Αλέξιο. Το 1201 ο νεαρός πρίγκιπας απέδρασε και κατέφυγε στη Δύση ζητώντας βοήθεια εναντίον του σφετεριστή. Εκείνη την εποχή ο στρατός της σταυροφορίας ήταν συγκεντρωμένος στη Βενετία. Οι Βενετοί εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που τους προσφερόταν για να επέμβουν στις βυζαντινές υποθέσεις και γρήγορα οι ενδοιασμοί τους λύγισαν μπροστά στις υποσχέσεις του Αλέξιου. Έτσι, η επιδέξια πολιτική του Δόγη Ντάντολο έστρεψε εναντίον της Κωνσταντινούπολης την εκστρατεία που είχε προετοιμαστεί για την απελευθέρωση των Άγιων Τόπων. Στις αρχές του 1203 υπογράφτηκε η οριστική συμφωνία με τον νεαρό Αλέξιο και τον Ιούλιο του ίδιου έτους, η πόλη κυριεύθηκε μετά από έφοδο και ο Ισαάκιος αποκαταστάθηκε στον θρόνο του μαζί με τον γιο του, Αλέξιο τον Δ΄. 

(Ο Αλέξιος Δ΄)

Ωστόσο, οι καλές σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Δυτικών δεν κράτησαν για πολύ. Οι νέοι αυτοκράτορες βρίσκονταν σε αδυναμία να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Οι σταυροφόροι, και κυρίως οι Βενετοί, ζητούσαν ολοένα και περισσότερα. Στις 25 Ιανουαρίου του 1204 μια εθνική επανάσταση εκθρόνισε τους προστατευόμενους της Δύσης και ο Αλέξιος Ε΄ ο Μούρτζουφλος κατέλαβε την εξουσία. Δεν υπήρχε πλέον περιθώριο για συννενόηση και οι Λατίνοι αποφάσισαν να καταστρέψουν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. 

Στις 21 Απριλίου του 1204 η Κωνσταντινούπολη κατελήφθη μετά από έφοδο και λεηλατήθηκε με φοβερό τρόπο. 

Ενώ τα απομεινάρια της αριστοκρατίας και του Βυζαντινού κλήρου κατέφυγαν στη Νίκαια, οι νικητές, σύμφωνα με τη συνθήκη που υπέγραψαν μεταξύ τους τον Μάρτιο του 1204, μοιράστηκαν τα εδάφη της παρμένης αυτοκρατορίας. Ένας Λατίνος αυτοκράτορας, ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας, κάθισε στον θρόνο τον Κομνηνών τον Μάιο του 1204. Ένας Λατίνος βασιλιάς, ο Βονιφάτιος του Μομφερράτου, βασίλευε στη Θεσσαλονίκη. Ένας Βενετός Πατριάρχης ανέβηκε στον Πατριαρχικό θρόνο. Σ' όλη την έκταση της κατακτημένης αυτοκρατορίας δημιουργήθηκε ένα πλήθος φεουδαρχικών δεσποτάτων. Οι Βενετοί, με επιδεξιότητα, εξασφάλισαν σ' όλη την Ανατολή στρατηγικά σημεία για την ανάπτυξη του εμπορίου τους και τη δημιουργία της αποικιοκρατικής του αυτοκρατορίας. Φαινόταν ότι αυτό ήταν το τέλος του Βυζαντίου. 

Πράγματι, τα γεγονότα του 1204 ήταν για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ένα κτύπημα από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ.

Πηγή

Κάρολος Ντηλ, Η ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εκδόσεις Δαμιανός, μετάφραση Γιώργος Μαρουδής 

Εικόνες

http://eftropios.blogspot.gr/2013/05/12-1204-29-1453.html

wikipedia

http://greekworldhistory.blogspot.gr/2014/04/1201-1204.html